Doorgaan, omdat het moet
Juist in een tijd van problemen of van rouw leef je echt in het moment. Je gaat om met de dingen die op je af komen en gaat daarna de volgende strijd aan. Ik vermoed dat veel mensen het herkennen als ik zeg dat de volledige realiteit in de ziekenhuisperiode eigenlijk niet binnenkwam. Dat kon ook niet, want het was gewoon te veel.
Spruw en darmspoelen
De artsen zijn tevreden met Lise's vooruitgang. Haar wonden gaan heel langzaam dicht. Helaas hebben we wel spruw gekregen. Lise en ik hebben geen pijn, maar ze heeft een hele witte tong en een nare luieruitslag. Ze kan haar ontlasting niet ophouden en dit verergert de uitslag nog meer. In het ziekenhuis besluiten ze dat we Lise's darmen moeten gaan spoelen. Dat betekent dat we elke ochtend en avond een buisje inbrengen in haar anus, met een spuit gaat daar water doorheen en zo krijgt ze eigenlijk een klysma. Niet leuk, maar Lise heeft er geen last van. Als we dit ongeveer twee weken doen merken we dat ze echt minder poepluiers heeft en komt de uitslag niet meer terug.
Wanneer precies weet ik niet meer, maar na een aantal weken vindt de behandeld arts het goed als we nog maar één keer per dag gaan spoelen. Logistiek is dit veel fijner. We maken er nu 'gewoon' een avondritueel van. Als Evy Sesamstraat kijkt verzorgen we Lise op het aanrecht, met haar kontje boven de wasbak.. Na een tijdje kan ik het ook in m'n eentje, handig, omdat Bram er 's avonds niet altijd bij kan zijn.