Het gaat steeds beter met Lise. Op maandag is ze geopereerd en op zondag gaan de sonde en de diepe lijn in haar schouder eruit. Ze mag weer op verzoek drinken, als het kan bij mij en anders uit een flesje. We zijn er klaar voor om naar een gewone afdeling te gaan. Op maandag 27 juni, als Lise twee weken oud is, mag dat ook. We gaan naar afdeling Kikker, waar kindjes voor en na een operatie liggen.
De nadelen van een gewone afdeling
De overgang na een gewone afdeling heeft veel voordelen. Lise heeft bijna geen draadjes meer aan haar lijfje, dus we kunnen haar veel beter vasthouden en hebben nauwelijks hulp nodig bij handelingen als voeden en verschonen. Het is alleen ook wennen. Op de Nicu staat er een verpleegkundige op twee kindjes, hier is dat een op vier.. logisch gevolg is dat kindjes soms moeten wachten. Het voelt daarom lastiger om Lise achter te laten. Reageren ze wel snel genoeg als ze huilt? Gelukkig ligt ze in de kamer naast de receptie van de afdeling en heeft ze prima longen, maar toch. Misschien is het juist het feit dat ze nu in een gewoon bedje ligt en je nog minder aan haar ziet dat er iets mis is. We verlangen er zo naar om haar mee naar huis te nemen. Ik slaap elke nacht naast een lege cosleeper, dat klopt niet!
Wondverzorging
Helaas is de wond op twee plekken open gegaan, waaronder op de plek waar haar stuitje zat (dat botje is tijdens de operatie verwijderd). Dit is niet onverwacht, maar wel vervelend. Het is naar om te zien, maar we moeten de plekken zo goed mogelijk verzorgen. Dat betekent dat we de wonden spoelen met water en ze zo goed mogelijk verbinden. Het is geen standaard situatie en de wond komt in contact met onlasting. De juiste verzorging is daarom een kwestie van experimenteren, dekken we het af? Moet de wond vochtig blijven, of juist droog?
Op dinsdag krijgen we de uitslag van het onderzoek naar het teratoomweefsel. Het blijkt inderdaad goedaardig, zoals we al hoopten en dachten. Als de wond goed geneest mogen we snel naar huis!
De overgang na een gewone afdeling heeft veel voordelen. Lise heeft bijna geen draadjes meer aan haar lijfje, dus we kunnen haar veel beter vasthouden en hebben nauwelijks hulp nodig bij handelingen als voeden en verschonen. Het is alleen ook wennen. Op de Nicu staat er een verpleegkundige op twee kindjes, hier is dat een op vier.. logisch gevolg is dat kindjes soms moeten wachten. Het voelt daarom lastiger om Lise achter te laten. Reageren ze wel snel genoeg als ze huilt? Gelukkig ligt ze in de kamer naast de receptie van de afdeling en heeft ze prima longen, maar toch. Misschien is het juist het feit dat ze nu in een gewoon bedje ligt en je nog minder aan haar ziet dat er iets mis is. We verlangen er zo naar om haar mee naar huis te nemen. Ik slaap elke nacht naast een lege cosleeper, dat klopt niet!
Wondverzorging
Helaas is de wond op twee plekken open gegaan, waaronder op de plek waar haar stuitje zat (dat botje is tijdens de operatie verwijderd). Dit is niet onverwacht, maar wel vervelend. Het is naar om te zien, maar we moeten de plekken zo goed mogelijk verzorgen. Dat betekent dat we de wonden spoelen met water en ze zo goed mogelijk verbinden. Het is geen standaard situatie en de wond komt in contact met onlasting. De juiste verzorging is daarom een kwestie van experimenteren, dekken we het af? Moet de wond vochtig blijven, of juist droog?
Op dinsdag krijgen we de uitslag van het onderzoek naar het teratoomweefsel. Het blijkt inderdaad goedaardig, zoals we al hoopten en dachten. Als de wond goed geneest mogen we snel naar huis!
RSS-feed