Wat een luxe, 24 uur bij mijn meisje. Ze hebben een bed naast haar ledikantje gezet zodat ik kan blijven slapen. De verpleging laat ons het grootste deel van de dag met rust en ik geniet ervan om haar op verzoek te kunnen voeden. Zoals ik al schreef komt een sacrococcygeaal teratoom maar weinig voor, van elk discipline komen daarom meerdere artsen bij Lise kijken. Begrijpelijk, maar ik probeer haar ook te beschermen. Het komt namelijk regelmatig voor dat een arts het 'zelf ook even wil zien', terwijl haar wonden net verzorgd zijn en ze lekker slaapt. Dan wachten ze maar mooi even.
Toch een gaatje voor de MRI
Na een dag verse moedermelk blijkt ze erg goed aangekomen, maar dat wist ik eigenlijk wel. Het lijkt me veel beter voor Lise als ze thuiskomt, geen gedoe meer aan haar lijfje, maar alle rust om te groeien en herstellen. Inmiddels hebben we ook een goed verzorgingsritueel gevonden, dat Bram en ik al beter kennen dan de verpleegkundigen. We dachten dat de MRI op korte termijn niet mogelijk meer was. Dat betekende dat Lise langer zou moeten blijven, of een nacht terug zou moeten komen. Gelukkig is er nu toch een gaatje gevonden, op donderdag 7 juli krijgt ze opnieuw een MRI en op vrijdag mag ze waarschijnlijk naar huis!
Nog 1 keer met lege handen naar huis
Donderdag breekt aan en Lise krijgt nog één keer een infuus, zodat de MRI ditmaal wél goed uitgevoerd kan worden. Het prikken in zo'n klein meisje is nooit leuk, maar we houden ons eraan vast dat dit voorlopig de laatste keer is. Als Bram en ik thuis zijn praten we over de situatie. Op dinsdag stonden we al voor niets met de maxicosi in het ziekenhuis en baalden erg toen we met lege handen naar huis reden. We beslissen dat Lise op vrijdag sowieso mee naar huis gaat, goedschiks, of kwaadschiks. Okay, dat is misschien een beetje overdreven, maar we gaan er alles aan doen om haar eindelijk mee naar huis te nemen.
Toch een gaatje voor de MRI
Na een dag verse moedermelk blijkt ze erg goed aangekomen, maar dat wist ik eigenlijk wel. Het lijkt me veel beter voor Lise als ze thuiskomt, geen gedoe meer aan haar lijfje, maar alle rust om te groeien en herstellen. Inmiddels hebben we ook een goed verzorgingsritueel gevonden, dat Bram en ik al beter kennen dan de verpleegkundigen. We dachten dat de MRI op korte termijn niet mogelijk meer was. Dat betekende dat Lise langer zou moeten blijven, of een nacht terug zou moeten komen. Gelukkig is er nu toch een gaatje gevonden, op donderdag 7 juli krijgt ze opnieuw een MRI en op vrijdag mag ze waarschijnlijk naar huis!
Nog 1 keer met lege handen naar huis
Donderdag breekt aan en Lise krijgt nog één keer een infuus, zodat de MRI ditmaal wél goed uitgevoerd kan worden. Het prikken in zo'n klein meisje is nooit leuk, maar we houden ons eraan vast dat dit voorlopig de laatste keer is. Als Bram en ik thuis zijn praten we over de situatie. Op dinsdag stonden we al voor niets met de maxicosi in het ziekenhuis en baalden erg toen we met lege handen naar huis reden. We beslissen dat Lise op vrijdag sowieso mee naar huis gaat, goedschiks, of kwaadschiks. Okay, dat is misschien een beetje overdreven, maar we gaan er alles aan doen om haar eindelijk mee naar huis te nemen.
Helaas is Lise's huid erg gevoelig. De plekken waar tape zat worden daarom erg rood, gelukkig lijkt het verder niet pijnlijk.