Op 4 juli is Lise drie weken oud. Ze wordt opgehaald voor een MRI, als uitgangspunt voor de MRI's die de komende jaren gemaakt worden. Hiermee kijken ze of de teratoom terugkomt, maar op dit moment zal alleen de 'schade' van de operatie te zien zijn. We ergeren ons aan de miscommunicatie die soms optreedt in het ziekenhuis. Eerst zou de MRI alleen voor haar rug zijn, maar nu nemen ze ook haar hoofd mee. Andere mensen dachten weer dat het juist om haar hoofd ging.. aaaargh! Na dit onderzoek moet Lise minimaal nog een nacht blijven. Dit komt omdat een kleine baby soms moeite heeft met zelf ademhalen na een narcose.
Hoe kan Lise zo snel mogelijk naar huis?
Terwijl wij popelen om Lise mee naar huis te nemen doen de artsen daar nogal vaag over. Na wat aandringen begrijpen we dat het om drie factoren gaat. De genezing van haar wonden, haar groei en het slagen van de MRI. De wonden zijn er nog steeds en flink. Een week extra in het ziekenhuis gaat daar niets aan veranderen, de totale genezing kan namelijk nog erg lang duren. Ze durven er geen uitspraken over te doen, maar als ik een termijn van één of twee maanden noem spreekt niemand me tegen. Wel moet het er beter uit gaan zien, met geen enkele verdenking van een infectie.
Drinken en groeien
Bij haar geboorte woog Lise 4 kilo, maar er is ruim een halve kilo tumor weggehaald. Sinds die tijd wegen ze haar bijna elke dag. Ze is over haar geboortegewicht heen, maar lijkt een paar dagen achter elkaar niet te groeien. Ik denk eigenlijk dat er een weegfoutje gemaakt is (met of zonder kleren, met of zonder luier), maar ze nemen in het ziekenhuis geen enkel risico. Er hangt veel van haar gewicht af, dus het is des te frustrerender dat een verpleegkundig haar niet wakker maakt om te drinken. De fles vindt ze nog steeds niet fijn, dus dat helpt ook niet. Dit is weer een reden dat we haar graag mee naar huis nemen, daar kan ze zoveel drinken als ze wil en in alle rust herstellen.
Mislukte MRI
Dan de derde tegenslag, de MRI is mislukt. Voor de beelden van haar rug was contrastvloeistof nodig, maar omdat Lise geen infuus meer heeft konden ze dit niet toedienen. Niemand heeft hier schijnbaar vooraf aan gedacht. We zijn nu echt een beetje boos en zien het moment dat Lise thuiskomt weer verschuiven. Het is een moment dat we er even doorheen zitten, maar al snel kijken we weer pragmatisch vooruit. Ok.. aan die MRI kunnen we niets doen, maar aan haar gewicht wel. We besluiten dat ik 24 uur bij Lise in het ziekenhuis blijf. Zo kan ze alle voedingen bij mij drinken. Na die dag hopen we op een mooi getal op de weegschaal.
Disclaimer: Op 1 van onderstaande foto's zijn Lise's wonden te zien. Klikken op eigen risico.
Hoe kan Lise zo snel mogelijk naar huis?
Terwijl wij popelen om Lise mee naar huis te nemen doen de artsen daar nogal vaag over. Na wat aandringen begrijpen we dat het om drie factoren gaat. De genezing van haar wonden, haar groei en het slagen van de MRI. De wonden zijn er nog steeds en flink. Een week extra in het ziekenhuis gaat daar niets aan veranderen, de totale genezing kan namelijk nog erg lang duren. Ze durven er geen uitspraken over te doen, maar als ik een termijn van één of twee maanden noem spreekt niemand me tegen. Wel moet het er beter uit gaan zien, met geen enkele verdenking van een infectie.
Drinken en groeien
Bij haar geboorte woog Lise 4 kilo, maar er is ruim een halve kilo tumor weggehaald. Sinds die tijd wegen ze haar bijna elke dag. Ze is over haar geboortegewicht heen, maar lijkt een paar dagen achter elkaar niet te groeien. Ik denk eigenlijk dat er een weegfoutje gemaakt is (met of zonder kleren, met of zonder luier), maar ze nemen in het ziekenhuis geen enkel risico. Er hangt veel van haar gewicht af, dus het is des te frustrerender dat een verpleegkundig haar niet wakker maakt om te drinken. De fles vindt ze nog steeds niet fijn, dus dat helpt ook niet. Dit is weer een reden dat we haar graag mee naar huis nemen, daar kan ze zoveel drinken als ze wil en in alle rust herstellen.
Mislukte MRI
Dan de derde tegenslag, de MRI is mislukt. Voor de beelden van haar rug was contrastvloeistof nodig, maar omdat Lise geen infuus meer heeft konden ze dit niet toedienen. Niemand heeft hier schijnbaar vooraf aan gedacht. We zijn nu echt een beetje boos en zien het moment dat Lise thuiskomt weer verschuiven. Het is een moment dat we er even doorheen zitten, maar al snel kijken we weer pragmatisch vooruit. Ok.. aan die MRI kunnen we niets doen, maar aan haar gewicht wel. We besluiten dat ik 24 uur bij Lise in het ziekenhuis blijf. Zo kan ze alle voedingen bij mij drinken. Na die dag hopen we op een mooi getal op de weegschaal.
Disclaimer: Op 1 van onderstaande foto's zijn Lise's wonden te zien. Klikken op eigen risico.
RSS-feed