De ochtend na de operatie komen we weer in het ziekenhuis. Wat zullen we aantreffen? Mijn telefoon lag de hele nacht naast mijn kussen, maar het gaat gelukkig prima met Lise. Ze slaapt nog, maar op de monitor zien we dat ze zelf al af en toe een ademteug neemt. Een van onze 'lievelings' verpleegkundigen laat ons zien dat ze reageert als haar voetjes gekieteld worden, fantastisch! We mogen niet te vroeg juichen, omdat er door de operatie nog zwelling op kan treden, maar toch.. Later op de dag zetten ze het slaapmiddel uit dat Lise nog kreeg, ook bouwen ze de rest van de medicatie af. Als laatste zetje om weer helemaal wakker te worden.
Onvoorspelbare zenuwschade
We bespreken de operatie nu ook met de neurochirurg. Hij is erg blij met het verloop van de ingreep, maar houdt een slag om de arm. Sommige zenuwen zijn letterlijk even losgepeld en er is ineens maar liefst een halve kilo weggehaald van een kindje dat vier kilo woog. Hoe haar lichaam hierop reageert is niet te voorspellen. Voor de operatie zagen we dat ze weinig tot geen controle had over haar ontlasting. Hoe dat zich ontwikkelt weten we niet. Deze zenuwen raken in ieder geval vaak beschadigd bij kindjes met een teratoom, net als bij kinderen met een open ruggetje. Daarom heeft Lise ook een catheter, zodat ze kunnen zien hoe het met haar blaas gaat.
Toch nog wat pijnstilling
Op dag twee na de operatie is Lise weer helemaal wakker. Ik wil haar graag aanleggen, maar dat vinden ze nog te vroeg. Ze reageert goed op ons, maar in de dagen na de operatie merken we dat ze toch pijn heeft. Ze wil veel drinken, maar spuugt ook veel, alsof ze misselijk is van het ongemak. De artsen beslissen daarom om toch weer morfine en paracetamol te gaan geven. Een klein beetje pijnstilling maakt een groot verschil en een paar dagen later bouwen ze het weer af. Naast deze middelen krijgt Lise in het begin ook antibiotica om een mogelijke infectie en zwelling tegen te gaan.
Al snel zien we de wond op haar rug in het echt. In verhouding van haar lijfje is het een erg grote incisie geweest. Ik krijg ook foto's van de operatie zelf te zien en dat is helemaal heftig. We vinden het wonderlijk hoeveel dit kleine meisje doorstaat, zonder klagen. Gelukkig zal ze zich hiervan later niets herinneren.
Zolang Lise een infuus nodig heeft moet ze op de Nicu blijven, maar daarna mag ze naar een gewone afdeling. Dat voelt als een grote stap richting huis, we kunnen niet wachten!
We bespreken de operatie nu ook met de neurochirurg. Hij is erg blij met het verloop van de ingreep, maar houdt een slag om de arm. Sommige zenuwen zijn letterlijk even losgepeld en er is ineens maar liefst een halve kilo weggehaald van een kindje dat vier kilo woog. Hoe haar lichaam hierop reageert is niet te voorspellen. Voor de operatie zagen we dat ze weinig tot geen controle had over haar ontlasting. Hoe dat zich ontwikkelt weten we niet. Deze zenuwen raken in ieder geval vaak beschadigd bij kindjes met een teratoom, net als bij kinderen met een open ruggetje. Daarom heeft Lise ook een catheter, zodat ze kunnen zien hoe het met haar blaas gaat.
Toch nog wat pijnstilling
Op dag twee na de operatie is Lise weer helemaal wakker. Ik wil haar graag aanleggen, maar dat vinden ze nog te vroeg. Ze reageert goed op ons, maar in de dagen na de operatie merken we dat ze toch pijn heeft. Ze wil veel drinken, maar spuugt ook veel, alsof ze misselijk is van het ongemak. De artsen beslissen daarom om toch weer morfine en paracetamol te gaan geven. Een klein beetje pijnstilling maakt een groot verschil en een paar dagen later bouwen ze het weer af. Naast deze middelen krijgt Lise in het begin ook antibiotica om een mogelijke infectie en zwelling tegen te gaan.
Al snel zien we de wond op haar rug in het echt. In verhouding van haar lijfje is het een erg grote incisie geweest. Ik krijg ook foto's van de operatie zelf te zien en dat is helemaal heftig. We vinden het wonderlijk hoeveel dit kleine meisje doorstaat, zonder klagen. Gelukkig zal ze zich hiervan later niets herinneren.
Zolang Lise een infuus nodig heeft moet ze op de Nicu blijven, maar daarna mag ze naar een gewone afdeling. Dat voelt als een grote stap richting huis, we kunnen niet wachten!
RSS-feed