Een week oud is onze Lise inmiddels en ze ligt voor de tweede keer op een andere plek op de NICU. Eerst maakten we plaats voor een tweeling en daarna was een verbouwing klaar. Tot die tijd vertelde we iedereen dat Lise niet in de Intensive Care lag, maar dat was dus een foutje.. Zij en de andere de kindjes lagen slechts tijdelijk op de High Care afdeling..
Het weekeind was rustig, even in het oog van de storm voor de operatie. De borstvoeding is gelukkig goed op gang gekomen. Extra prettig omdat Lise niet zo enthousiast wordt van de fles. Ook de speen vindt ze maar matig, want dat is natuurlijk niet hetzelfde als 'the real thing'!
Het weekeind was rustig, even in het oog van de storm voor de operatie. De borstvoeding is gelukkig goed op gang gekomen. Extra prettig omdat Lise niet zo enthousiast wordt van de fles. Ook de speen vindt ze maar matig, want dat is natuurlijk niet hetzelfde als 'the real thing'!
Uitstel
Dan is het dinsdag, D-day. We zijn ruim op tijd in het ziekenhuis en zien hoe Lise klaargemaakt wordt voor de operatie. Zo krijgt ze een roze 'mutsje' om haar hersenactiviteit te meten tijdens de operatie. Om zeven uur mocht ze voor het laatst drinken, omdat ze haar om tien uur op zouden halen. In de praktijk wordt het half elf.. elf uur.. Lise krijgt honger en we halen alles uit de kast om haar te troosten. Wij zijn niet de enige die het wachten vervelend vinden, zelfs de Braziliaanse chirurg komt nog even langs en uit haar frustratie. Om twaalf uur is het dan zover, Lise gaat in de couveuse en naar de operatiekamer. Door het lange wachten wint de opluchting het even van de spanning. Eindelijk is het zover!
Wachten naast de telefoon
De ingreep kan vier tot zes uur duren, dus wachten Bram en ik thuis op nieuws. Ondertussen leven vrienden en familie in het hele land met ons mee. Mijn moeder werkt samen met christenen uit allerlei landen en zo wordt er over de hele wereld voor Lise gebeden. Andere familieleden branden een kaarsje. Ik heb mijn telefoon natuurlijk zo hard mogelijk staan en om kwart over drie wordt er gebeld. Het buitenste gedeelte van de teratoom is verwijderd. Lise is stabiel en er is weinig bloedverlies. Nu is de neurochirurg aan de beurt. Om half zes komt het verlossende belletje: het inwendige gedeelte is nu ook weg en ze sluiten de wond. Zodra vriendin Jet er is om op Evy te passen, vertrekken we met piepende bandjes naar het WKZ.
Ons kleine vechtertje
We zijn al eventjes op de afdeling als Lise naar binnen wordt gebracht, weer in de reiscouveuse, vol slangetjes en alarmen. We geven de verpleegkundigen alle ruimte om haar weer in haar bedje te installeren. Het is even schrikken om haar weer te zien. Ze is nog onder zeil en heeft een beademingsbuisje. Haar ogen waren waarschijnlijk dichtgeplakt, want ze ziet eruit alsof ze een paar rondes heeft gebokst. Ook kwijlt ze een beetje door de morfine. Bram kan niet te lang naar haar kijken en ik heb besloten om hier geen foto van te plaatsen.
Dit klinkt dramatisch, maar het nieuws is goed. De chirurgen zijn erg tevreden over het verloop van de operatie. Voor zover ze het konden zien is alles weggehaald en op een foto zien we een keurige wond, vanaf haar bilnaad tot het midden van haar rug. Precies waar haar stuitje zat had de chirurg helaas te weinig 'schone' huid, waardoor daar nu een S-vormige bocht zit. Verder heeft ze gewoon een mooi achterwerkje en hier zie je later met een onderbroek of bikini weinig van.
Nu is het een kwestie van langzaam wakker worden. De operatie heeft lang geduurd, dus ze krijgt uitgebreid de tijd om weer zelf te gaan ademen. Als dat lukt worden de doses morfine en paracetamol afgebouwd.
Dan is het dinsdag, D-day. We zijn ruim op tijd in het ziekenhuis en zien hoe Lise klaargemaakt wordt voor de operatie. Zo krijgt ze een roze 'mutsje' om haar hersenactiviteit te meten tijdens de operatie. Om zeven uur mocht ze voor het laatst drinken, omdat ze haar om tien uur op zouden halen. In de praktijk wordt het half elf.. elf uur.. Lise krijgt honger en we halen alles uit de kast om haar te troosten. Wij zijn niet de enige die het wachten vervelend vinden, zelfs de Braziliaanse chirurg komt nog even langs en uit haar frustratie. Om twaalf uur is het dan zover, Lise gaat in de couveuse en naar de operatiekamer. Door het lange wachten wint de opluchting het even van de spanning. Eindelijk is het zover!
Wachten naast de telefoon
De ingreep kan vier tot zes uur duren, dus wachten Bram en ik thuis op nieuws. Ondertussen leven vrienden en familie in het hele land met ons mee. Mijn moeder werkt samen met christenen uit allerlei landen en zo wordt er over de hele wereld voor Lise gebeden. Andere familieleden branden een kaarsje. Ik heb mijn telefoon natuurlijk zo hard mogelijk staan en om kwart over drie wordt er gebeld. Het buitenste gedeelte van de teratoom is verwijderd. Lise is stabiel en er is weinig bloedverlies. Nu is de neurochirurg aan de beurt. Om half zes komt het verlossende belletje: het inwendige gedeelte is nu ook weg en ze sluiten de wond. Zodra vriendin Jet er is om op Evy te passen, vertrekken we met piepende bandjes naar het WKZ.
Ons kleine vechtertje
We zijn al eventjes op de afdeling als Lise naar binnen wordt gebracht, weer in de reiscouveuse, vol slangetjes en alarmen. We geven de verpleegkundigen alle ruimte om haar weer in haar bedje te installeren. Het is even schrikken om haar weer te zien. Ze is nog onder zeil en heeft een beademingsbuisje. Haar ogen waren waarschijnlijk dichtgeplakt, want ze ziet eruit alsof ze een paar rondes heeft gebokst. Ook kwijlt ze een beetje door de morfine. Bram kan niet te lang naar haar kijken en ik heb besloten om hier geen foto van te plaatsen.
Dit klinkt dramatisch, maar het nieuws is goed. De chirurgen zijn erg tevreden over het verloop van de operatie. Voor zover ze het konden zien is alles weggehaald en op een foto zien we een keurige wond, vanaf haar bilnaad tot het midden van haar rug. Precies waar haar stuitje zat had de chirurg helaas te weinig 'schone' huid, waardoor daar nu een S-vormige bocht zit. Verder heeft ze gewoon een mooi achterwerkje en hier zie je later met een onderbroek of bikini weinig van.
Nu is het een kwestie van langzaam wakker worden. De operatie heeft lang geduurd, dus ze krijgt uitgebreid de tijd om weer zelf te gaan ademen. Als dat lukt worden de doses morfine en paracetamol afgebouwd.