Op 6 maart gaan we opnieuw naar het ziekenhuis voor de spinapoli. Lise heeft gelukkig 's ochtends geslapen en is in een prima bui. Eerst is het tijd voor wegen en meten, Lise is nu bijna 9 maanden, 73 cm lang en 9,4 kilo. Ze groeit dus als kool! We krijgen opnieuw een kamer toegewezen, waar de artsen één voor één langskomen. Nu Lise ouder en beweeglijker is hebben we een kleed meegenomen, zodat ze kan spelen op de grond. 

Omrol primeur
Het eerste bezoek is van de maatschappelijk werkster. Ze vraagt hoe het met ons en met Lise gaat. Op zichzelf hebben we geen hulp van haar nodig, maar ze fungeert ook een beetje als tolk tussen ons en het ziekenhuis. In dit geval helpt ze ons door te vragen naar de bloeduitslagen. We weten niet of Dr. Van Herwaarden vandaag langskomt, dus of iemand ons de uitslagen geeft. Dat blijkt wel zo te zijn, dus wachten we nog even rustig af. Ondertussen verrast Lise ons door voor het eerst van haar rug naar haar buik te rollen. Wat een leuke mijlpaal! De tweede keer kan Bram het gelukkig filmen.

Onze twee bezoeker is de uroloog, Dr. Dik (ik verzin het niet). Hij legt uit waarom ze in het WKZ zo voortvarend zijn met het toepassen van colon spoelen en katheteriseren. Vroeger kampen kinderen met een open ruggetje of teratoom vaak met veel problemen rond hun blaas. Ze kregen allerlei ontstekingen en problemen met hun nieren. Toen besloot het ziekenhuis om eigenlijk overdreven te gaan handelen. Bij elk kind begonnen de artsen standaard met katheteriseren en colon spoelen. Het gevolg; geen enkele patiënt heeft meer last van complicaties. Ze hebben dus duidelijk bewijs dat dit werkt.

Beschadigde zenuwen
Dan Lise, Dr. Dik legde uit dat de operatie bij haar mogelijk twee zenuwcentra heeft beïnvloed. Rond het stuitje en de blaas zelf, maar ook hogerop in haar rug. Wij willen natuurlijk alle goede tekenen zien, maar we moeten ook realistisch blijven. Op dit moment heeft Lise niet of nauwelijks gevoel in het 'rijbroek' gebied. Dat zegt natuurlijk iets. Tijdens het consult viel het de arts ook op dat ze lichte klauwteentjes heeft. De ontspannen houding van de tenen is niet helemaal gestrekt. Ook dit wijst op zenuwschade.

Er zijn geen acute problemen. We hebben haar ontlasting onder controle en ze plast goed zelf. De kans is alleen levensgroot dat de spieren rond de blaas niet goed samenwerken. Dit bleek ook al een beetje uit de UDO. In dit geval wordt op latere leeftijd vaak een operatie uitgevoerd zodat ze plaszindelijk kan worden. Het is daarom bijna onvermijdelijk dat we haar gaan katheteriseren. Om dit zeker te weten volgt in mei opnieuw een UDO. Als de uitslag dan opnieuw niet extreem is gaan we waarschijnlijk twee keer per dag katheteriseren.
Leuk is het niet, maar Lise's ongevoeligheid heeft in dit opzicht natuurlijk voordelen. Twee keer per dag is ook te overzien. Dr. Dik legde verder uit dat we tijdens de vorige spinapoli verkeerd voorgelicht zijn. Er is wel degelijk een PGB vergoeding beschikbaar, zodat een wijkverpleegkundige Lise kan katheteriseren bij de opvang, of als wij het om een andere reden niet kunnen doen. Dat is een fijne wetenschap! We gaan alvast informatie inwinnen bij de wijkverpleegkundige.

Tumorwaarden flink gedaald
Na dit gesprek komt Van Herwaarden binnen. Ze kan bijna niet geloven dat Lise alweer zo groot is. Ze is erg blij met haar ontwikkeling en ook met het litteken. Er is een beetje huid over, maar dat veroorzaakt geen probleem. Dus laten we het zo, hier mag ze ooit zelf over beslissen. De bloeduitslagen zijn geweldig, de tumormarkers zijn nog maar 30, terwijl ze in de duizenden waren toen de teratoom nog aanwezig was. Ook de fysiotherapeut was erg tevreden, het gaat gewoon heel goed met Lise!

Voor mij was de afspraak wel weer een wake-up call. Wij willen natuurlijk zo snel mogelijk naar een 'normaal' leven, maar we moeten wel realistisch blijven. De zenuwen zijn beschadigd, dat kán verbeteren, maar nu kunnen we beter voorzichtig zijn en accepteren dat we haar moeten helpen.
​
Op de agenda voor de komende tijd: Begin mei een nieuwe UDO en een röntgenfoto van haar rug. Rond haar eerste verjaardag weer de spinapoli, bloedprikken en een nieuwe MRI. Met wat mazzel hoeven we na haar verjaardag minder vaak langs te komen, dat lijkt me heerlijk ;-)

Als je kinderen hebt ben je al snel niet vies meer van lichaamssappen. In het geval van Lise geldt dit nog sterker, omdat we haar darmen moeten spoelen. We begonnen met twee keer per dag, maar doen dit sinds februari om de dag. Het blijft een zoektocht om uit te zoeken wat werkt. Is het spoelen nog steeds nodig, of kan ze het binnenkort helemaal zelf doen?

Vast voedsel, vaste poep
Om verstopping te voorkomen bouwen we het spoelen langzaam af, van twee keer per dag naar één keer per dag, daarna deden we het twee dagen wel en één dag niet en nu om de dag. Sinds Lise meer vast voedsel eet wordt haar ontlasting steeds vaster. Dit maakt het proces van het spoelen lastiger. Het kan gewoon niet meer door het slangetje (een canule). Om haar ongemak te besparen hielp ik regelmatig met een vinger, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Als Lise bloed moet laten prikken om de tumorwaarden te meten maken we ook een afspraak met de stomaverpleegkundige. Samen met haar spoel ik Lise's darmen en het probleem wordt al snel duidelijk. Het is gewoon niet mogelijk om haar nog op de correcte manier te spoelen. De verpleegkundige blijft het een tijd proberen, maar als Lise rood en bezweet is van het huilen trek ik aan de rem. Dit wil ik haar niet aandoen.

Forlax helpt
Verstopping is het niet, maar haar ontlasting is gewoon iets te vast. Hier hebben kindjes vaker last van bij de overstap naar vast voedsel, maar zij hoeven niet gespoeld te worden. Lise krijgt daarom vanaf nu Forlax, wat haar ontlasting iets zachter maakt. We merken meteen dat het spoelen daardoor veel makkelijker wordt. Er zijn geen onorthodoxe methodes meer nodig en dat is beter voor iedereen.

De vraag blijft of ze het ook zelf zou kunnen. Door de combinatie van om de dag spoelen en de Forlax poept Lise nu ook af en toe zelf. We merken alleen dat ze het niet makkelijk vindt om dan ook alles eruit te werken wat eruit moet. Dat gaat nog in fases, maar wat dat precies zegt? 

Na de eerste serie onderzoeken sinds haar tijd in het ziekenhuis kunnen we weer even ademhalen. Erg onprettig was het niet, maar wel confronterend. juist omdat het verder zo goed met haar gaat. Ik denk nu weer regelmatig aan de toekomst. Kan Lise zindelijk worden? Zo niet, wat staat haar dan te wachten?

Als ik dit net een beetje uit mijn hoofd heb gezet belt de uroloog. Hij is toch niet tevreden met de uitslag van het UDO (het blaasonderzoek). Lise's blaas lijkt te snel te reageren op prikkeling. Hij leegt zich dus goed, maar zou langer ontspannen moeten blijven. Wat dit precies betekent nog niet duidelijk, maar de arts verwacht dat ze later wellicht een operatie nodig heeft om plaszindelijk te kunnen worden. Zo'n operatie doen ze als een kindje tussen de twee en vier jaar is. Daarna moet we tijdelijk katheteriseren, ik vermoed (dat vergat ik te vragen) totdat de wond genezen is.

Preventief katheteriseren?
Nu komt het.. vanwege een operatie, waar we niet weten of hij echt nodig is, wil de uroloog dat we nú al gaan katheteriseren. In hun ervaring is het bijna onmogelijk om een ouder kind dit nog aan te leren. Logisch, want het is onprettig. Daarom doen ze het liever nu al en blijkt wellicht dat dit voor niets is geweest. Deze boodschap is wel even slikken voor ons. In eerste instantie zeg ik ja en amen. We doen natuurlijk wat nodig is. Toch ga ik al snel twijfelen.

De assistente die de UDO uitvoerde vond Lise's reactie niet erg negatief. Ze had het over een twijfelgeval. Ik vraag me daarom af of we zo'n grote beslissing kunnen maken op basis van dit ene onderzoek. Het blijft immers ook een momentopname. Bovendien is er nu dus niets aan de hand. Het is erg ingrijpend om ineens meerdere keren per dag een blaaskatheter bij haar in te moeten brengen.

Meer onderzoek
Een tweede reden van mijn twijfel zijn haar darmen. We zijn haar gaan spoelen omdat ze geïrriteerde billen had door de kleine beetjes ontlasting die ze continue verloor. Nu ze vast voedsel gaat eten is dat verleden tijd. Ze houdt haar ontlasting prima op totdat we haar spoelen. Er lijkt op zenuwgebied dus iets te veranderen. Hoe zit dit met haar blaas? Ik kan tegenover Lise nu nog niet verantwoorden dat wij haar gaan katheteriseren. Samen met Bram besluit ik dat we de uroloog om nog een UDO vragen, zodat we een beter beeld hebben.

Goed nieuws na tegenslag, de overige uitslagen zijn prima. Er is geen spoor van de teratoom meer te vinden en aan Lise's heupen mankeert niets

Ruim een week na het bloedprikken komt het verlossende woord: de bloedwaarden zijn prima. De tumormarkers zijn erg laag, dus we verwachten dat er geen resten van de tumor achtergebleven zijn. Toch is de MRI erg belangrijk. Eind november ga ik weer met Lise naar het ziekenhuis.

Voor de MRI gaan we naar het UMC. Lise moet nuchter zijn, omdat ze onder narcose gaat. Het wachten duurt langer dan verwacht, maar ze blijft gelukkig gezellig. We zitten in een soort tussenruimte, en de verpleegkundige komt hier alvast de intake doen. Helaas krijgt ze ook weer een infuus. We knippen nog even haar rompertje kapot, omdat hier metalen drukknoopjes aan zitten.. Dat was ik even vergeten.

Onder narcose
Dan mag ik met haar naar binnen, we leggen haar op de tafel en ze krijgt een mini mondkapje op. Ik zing voor haar, daarvan wordt ze altijd rustig. Toch vecht ze nog even tegen de narcose en gaat huilen, en dat doet mijn moederhart wel even pijn. Na de MRI wordt ze op een groot bed naar de uitslaapkamer gereden, omdat er geen ledikantje beschikbaar is. Ik zit naast haar tot ze wakker wordt, dan haalt een verpleegkundige snel het infuus uit haar handje en mag ze aan mijn borst. Gelukkig is ze al snel weer helemaal wakker en vrolijk.
​
De dag is nog niet voorbij, want de orthopeed vroeg om een echo van haar heupen. Hiervoor loop ik met Lise van het UMC naar het WKZ via de tunnel die beide ziekenhuizen met elkaar verbindt. De echo kost gelukkig weinig tijd en de medische dag zit er daarmee op. Ik ben al het gedoe alweer goed zat, terwijl Lise verbazingwekkend flexibel is voor zo'n klein meisje.   ​

In het vorige deel van Lise's verhaal vertelde ik al even over de spinapoli. Voor Lise is er in november echter nóg een onderzoek aan vastgeplakt. Omdat we niet weten hoe haar zenuwen rond haar blaas en darmen werken, krijgt ze een zogenaamde UDO. Met dit Urodynamisch Onderzoek kijken ze naar de werking van haar blaas. We bereiden ons voor op een lange dag, want om 10 uur moeten we ons al in het ziekenhuis melden.

Blaasonderzoek
Voor de UDO krijgt ze allerlei sensoren opgeplakt en de verpleegkundige brengt een blaaskatheter in. Gelukkig reageert Lise hier helemaal niet op, maar dat kan ook meteen slecht nieuws betekenen: geen gevoel in het luiergebied. Vervolgens brengt ze water in de blaas en bekijkt ze hoe de blaas en sluitspier reageren.
Een paar dingen zijn belangrijk: hoeveel vocht de blaas vast kan houden, maar ook of hij zich goed leegt. Lise blijkt een twijfelgeval. Er kan genoeg vocht in haar blaas, maar hij lijkt iets te snel te verkrampen. De vraag is nu wat de uroloog hiervan vindt, maar die uitslag komt later.

Nu Lise thuis is, streven we ernaar om ons leven zo normaal mogelijk te maken en te houden. Gelukkig kan dit ook grotendeels. Zo zijn Lise's wonden in augustus echt helemaal genezen. Misschien is de foto bij dit blog confronterend, maar voor ons ziet het er al heel goed uit. De S bij haar stuitje is ontstaan omdat hier te weinig huid over was. Ook is op sommige plekken een huidflapje ontstaan, maar dat is een cosmetische kwestie. 
​
​Voor het eerst in bad
Omdat de wonden nog lange tijd open waren, spoelden we Lise onder de keukenkraan en gingen hooguit met haar onder de douche. Nu mag ze voor het eerst ook in bad. Twee maanden na haar geboorte, maar nog steeds een mooi moment. Ze geniet er duidelijk van en wij ook. De wondverzorging kunnen we afsluiten, alleen het spoelen van haar darmen is nu nog medisch.

Lise is nu ook twee keer naar het consultatiebureau geweest en heeft haar eerste inentingen gehad. De communicatie tussen ziekenhuis en consultatiebureau mag voor mij wel beter, want ze hebben geen idee wat haar situatie is. Ik moet daarom nieuwe afspraken maken en veel uitleggen. Ik merk dat ik er ook een beetje tegenop zie. We moeten al vaak genoeg naar het ziekenhuis en met het consultatiebureau erbij is er voor mij wat te veel onrust.

Voorbereiden op de spinapoli
In augustus weten we al dat Lise begin november voor het eerst bij de spinapoli verwacht wordt. Dit is een speciale poli voor kindjes met spina bifida, ofwel een open ruggetje. Ook kindjes met een andere aandoening aan de rug of ruggenwervels, zoals Lise, worden hierbij ingedeeld. Deze patiëntjes krijgen te maken met een groot aantal specialisten en moeten normaal gezien vaak naar het ziekenhuis. Het WKZ probeert dit samen te brengen in één onderzoek. De ouders krijgen dan met hun kindje een kamer toegewezen en de doktoren komen een voor een bij hen langs. Zo hoeven we waarschijnlijk maar eens in de drie of vier maanden naar het ziekenhuis.

Elke moeder, of zwangere vrouw kent het credo: alles is een fase. Het wordt gebruikt als geruststelling, omdat het moederschap niet zonder frustraties is. Eigenlijk is het een variatie op de A van het improvisatie ABCD: accepteren. Vooral slaapgedrag levert grijze haren (en slaapgebrek) op. Op fora, in Facebook groepen of via Whatsapp, overal zoeken vrouwen onderling steun vanwege hun kinderen die maar niet doorslapen.

Een legio aan adviezen
Wanneer een wanhopige moeder een berichtje plaatst, gaat de truckendoos open. Er worden allerlei tips op haar afgevuurd. Later naar bed zegt de een, de melk indikken met rijstebloem zegt de ander. Bij je laten slapen, overstappen op flesvoeding, laten huilen.. En zo zijn er nog legio andere adviezen. Wie vervolgens goed leest, ontdekt dat geen enkele tip zaligmakend is. Zo slapen kinderen die flesvoeding krijgen gemiddeld niet sneller door, om maar een veelgehoorde misvatting te noemen.

Feit is: kleine kinderen slapen vaak niet door. Eigenlijk is dat natuurlijker dan de kinderen die dat wél doen. Ontzettend fijn voor de ouders van slaapkopjes, maar de meeste baby's hebben meerdere keren per nacht behoefte aan aandacht, troost of voeding. Volwassenen worden 's nachts ook vaak wakker, maar zij draaien zich gewoon nog een keer om. Voor kleine kinderen is dat niet zo makkelijk.
Ook doorslapen is trouwens een fase. Evy van twee slaapt vaak goed, maar er zijn nog steeds periodes dat we regelmatig naar haar toe moeten.

Gewoon niets doen
Ik heb een alternatief voor alle adviezen: gewoon niets doen. Accepteren dat je kind wakker wordt, troosten of voeden en weer verder slapen. Mijn ervaring is dat je een lastige fase niet in kunt korten. Het geeft mij juist rust om alle tips naast me neer te leggen en de situatie gewoon de accepteren zoals hij is. Er is niets mis met mijn baby, ze is gewoon een baby. Net zo emotioneel en onvoorspelbaar als haar moeder kan zijn.
Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gedaan, maar als ik het kan, dan kan jij het ook.  Momenteel is mijn slaapgebrek extreem en ik ben de wanhoop soms nabij als ik er wéér uit moet. Toch zoek ik niet naar een oplossing, het is even niet anders. In mijn geval helpt het dat mijn kinderen een klein leeftijdsverschil hebben. Ik wéét uit recente ervaring dat het beter wordt. Zonder alles uit de kast te halen gaan kinderen 's nachts vanzelf langer achter elkaar slapen.
'Het gaat wel over voordat ze een jongetje is' zou mijn vader zeggen..

Next up: de B van....
  

Improvisatietheater loopt als een rode draad door mijn leven met Bram. Voor onze eerste date kwam ik naar een voorstelling van Badmutz die hij begeleidde. Dit was mijn eerste impro-ervaring, maar er volgden nog vele. Inmiddels is onze vriendenkring vervlochten met impro en gaven de Arrogantjes zelfs een minivoorstelling op onze bruiloft. Het is dan ook geen wonder dat impro ook doorklinkt in de opvoeding van onze dochters.

Eigenlijk is opvoeden op zichzelf al improvisatie. Ik geloof niet dat je het kunt doen met een vooropgezet plan, of soort script. Het verhaal schrijft zichzelf en het loopt vaak anders dan je denkt. De mooiste 'scènes' ontstaan als iets anders loopt dan je dacht.

Onze oudste dochter is nu twee en steeds vaker denk ik aan improvisatie als ik naar haar kijk of met haar praat. Het is heel leuk om te zien hoe ze met haar knuffels kletst en toneelstukjes verzint. Haar vader doet ze ook al na. Ze pingelt op haar keyboardje en zingt liedjes. Al zingende bedenkt ze dat een ander kinderliedje dezelfde melodie heeft en plakt dit er feilloos achteraan. Ook zingt ze soms de tekst van het ene liedje op de melodie van het andere.

Snel schakelen
Evy is snel met taal, maar zoals dat met kleine kinderen gaat, andere dingen vindt ze weer lastig. De kleuren benoemen kan ze nog niet, dus oefenen we af en toe. Ik heb een mandarijntje in mijn hand en vraag haar welke kleur hij heeft. 'Blauw?!' Ik schud mijn hoofd en zeg 'Nee, hij is niet blauw. Welke kleur heeft het mandarijntje?' Kort denkt ze na en zegt dan: 'Lekker?' Ze begreep de vraag absoluut, maar bij gebrek aan het juiste antwoord bedacht ze snel een alternatief. Een andere eigenschap van het mandarijntje. Hetzelfde gebeurt een andere keer als ze vraagt om haar speen. Dit spreekt ze uit als 'peen', dus besluit ik om een poging te wagen dit te corrigeren. Ze heeft geen zin om te oefenen, want wil gewoon haar speen. Blijkbaar snap ik haar instructie niet, dus begint ze haar speen te omschrijven, door de beestjes te benoemen die erop staan. 'Eekhoorn? Aapie?'

Iets anders
Omgekeerd speel ik af en toe graag een impro-spelletje met haar, gebaseerd op de improgame 'iets anders'. Evy heeft namelijk de neiging om keer op keer dezelfde vraag te stellen. Als ik ergens mee bezig ben komt ze naar me toe en zegt, 'doe je? doe je?' Ik kan antwoord geven, maar ze stelt dezelfde toch nog minimaal een keer of vijf. Dus maak ik er een sport van om telkens een ander antwoord te geven. 'Ik ben aan het schoonmaken', 'Ik ben aan het poetsen', 'Ik haal de viezigheid weg' etcetera.
Ik heb nu al zin in de 'waarom'-fase..

​Wat trekt mij toch zo aan in Depeche Mode? Dit heeft ongetwijfeld te maken met mijn jeugd. Ik luisterde toen vooral naar relipop. Deze artiesten hadden een positieve boodschap en een veelal voorspelbaar levensverhaal. Na hun bekering was zonde iets uit het donkere verleden. Toen ik de muziek van Depeche Mode voor het eerst hoorde viel me meteen op dat de band zonde juist niet onder het tapijt veegt.

"I would tell you about the things they put me through / The pain I've been subjected to / But the Lord himself would blush / The countless feasts laid at my feet / Forbidden fruits for me to eat / But I think your pulse would start to rush/ Now I'm not looking for absolution / Forgiveness for the things I do / But before you come to any conclusions / Try walking in my shoes"

Worstelen met geloof
Deze woorden raakten me, omdat ik constant op zoek was naar vergiffenis. Voor grote en kleine zondes, onhebbelijke gewoontes en slechte eigenschappen. Martin Gore schrijft in Walking in my shoes juist géén vergeving te willen voor de dingen uit het verleden die hij niet kan (of wil?) veranderen.
Dit was mijn eerste kennismaking met Depeche Mode, maar het hele euvre zit vol met verwijzingen naar geloof, religie en spiritualiteit. Denk alleen maar aan de grote hit Personal Jesus. Soms is er sarcasme, soms ongeloof, maar God (in welke vorm ook) is nooit ver weg. Een van de bekendere album van de band is Songs of Faith and Devotion. Fans noemen zich daarom ook wel 'devotees'. Dit  album predikt zowel voor als tegen geloof. En dan is er ook nog het album Playing the Angel uit 2005, met hierop onder andere The Sinner in Me. Hierin beschrijft Gore opnieuw openhartig waarin hij tekortschiet.

"I'll never be a saint / That's not a picture that your memory paints / Not renowned for my patience / I'm not renowned for my restraint / But you're always around / You can always be found / To pick me up when I'm on the ground"

De verleiding en de keerzijde
Depeche Mode toont in mijn ogen altijd een worsteling met God en de aard van de muzikanten (en de mens?). Seksualiteit en verslaving lijken hierbij de belangrijkste thema's. Heel logisch voor wie weet dat Dave Gahan in 1994 bijna stierf aan een overdosis. Verleiding is nooit ver weg en wordt lang niet altijd weerstaan. Hier koketteert de band niet mee, maar het wordt ook niet gladgestreken. Het is er en mag benoemd worden. Zoals in Never let me Down Again, wat volgens mij over verslaving gaat. De verslaving  is fijn en vertrouwd, maar de keerzijde is altijd dichtbij.

"I'm taking a ride / With my best friend / I hope he never lets me down again / Promises me I'm safe as houses / As long as I remember who's wearing the trousers / I hope he never lets me down again" 

Een ander nummer waarin Depeche Mode begrip toont voor 'zonde' is Little 15. Wie dit oppervlakkig beluistert, kan denken dat het gaat over het verlangen van een man naar een vijtienjarig meisje. Lees je de tekst goed, dan zie je dat het juist gaat over een volwassen vrouw, met gevoelens voor een tiener.

"Little 15 / You help her forget /  The world outside / You're not part of it yet / And if you could drive / You could drive her away / To a happier place / To a happier day
 
She knows your mind / Is not yet in league / With the rest of the world / And it's little intrigues
 
Little 15 / Why does she have to defend / Her feelings inside / Why pretend
 
She wants to see with your eyes / She wants to smile with your smile / She wants a nice surprise /  Every once in a while"
 
Schrijver Martin Gore toont duidelijk begrip voor de vrouwfiguur, die in de jongen een manier zoekt om te ontsnappen aan een mislukt leven.
 
Eerlijk duurt het langst?
Onze zondes maken ons menselijk, lijkt Depeche Mode te willen zeggen en daar kan ik mij wel in vinden. Altijd eerlijk zijn brengt je zelfs in de problemen volgens het nummer Policy of Truth. Gaat dit over de gewoonte van Dave Gahan om net iets te eerlijk te zijn in interviews? De boodschap lijkt in ieder geval: eerlijkheid is niet altijd de beste keuze. Dat is dan weer een heel eerlijk verhaal.
​
"Now you're standing there tongue tied / You'd better learn your lesson well / Hide what you have to hide / And tell what you have to tell / You'll see your problems multiplied / If you continually decide / To faithfully pursue / The policy of truth
Never again / Is what you swore / The time before"
 
ps. Ik zou hier werkelijk een boekwerk over kunnen schrijven, maar heb me bewust beperkt. Voor wie interesse heeft, in het werk van Dave Gahan met Soulsavers laat hij zich nog meer van zijn zoekende kant zien.

Het is geweldig dat Lise thuis is. Ze is een heerlijke baby die veel en makkelijk slaapt. Als ze wakker is dan drinkt ze goed en is ze vrolijk. We richten ons nu bewust en onbewust  op de toekomst. Ik kan treuren om de kraamperiode die ik eigenlijk gemist heb en het werk dat veel te snel weer begint, maar daar schieten we niets mee op. Dus genieten we van onze tijd als gezin. Familie en vrienden bezoeken ons thuis en we maken onze eerste uitjes. Het is in juli lekker warm, dus gaan we bijvoorbeeld zwemmen.

Spruw en darmspoelen
De artsen zijn tevreden met Lise's vooruitgang. Haar wonden gaan heel langzaam dicht. Helaas hebben we wel spruw gekregen. Lise en ik hebben geen pijn, maar ze heeft een hele witte tong en een nare luieruitslag. Ze kan haar ontlasting niet ophouden en dit verergert de uitslag nog meer. In het ziekenhuis besluiten ze dat we Lise's darmen moeten gaan spoelen. Dat betekent dat we elke ochtend en avond een buisje inbrengen in haar anus, met een spuit gaat daar water doorheen en zo krijgt ze eigenlijk een klysma. Niet leuk, maar Lise heeft er geen last van. Als we dit ongeveer twee weken doen merken we dat ze echt minder poepluiers heeft en komt de uitslag niet meer terug.
​
Wanneer precies weet ik niet meer, maar na een aantal weken vindt de behandeld arts het goed als we nog maar één keer per dag gaan spoelen. Logistiek is dit veel fijner. We maken er nu 'gewoon' een avondritueel van. Als Evy Sesamstraat kijkt verzorgen we Lise op het aanrecht, met haar kontje boven de wasbak.. Na een tijdje kan ik het ook in m'n eentje, handig, omdat Bram er 's avonds niet altijd bij kan zijn.