Ruim een week na het bloedprikken komt het verlossende woord: de bloedwaarden zijn prima. De tumormarkers zijn erg laag, dus we verwachten dat er geen resten van de tumor achtergebleven zijn. Toch is de MRI erg belangrijk. Eind november ga ik weer met Lise naar het ziekenhuis.
Voor de MRI gaan we naar het UMC. Lise moet nuchter zijn, omdat ze onder narcose gaat. Het wachten duurt langer dan verwacht, maar ze blijft gelukkig gezellig. We zitten in een soort tussenruimte, en de verpleegkundige komt hier alvast de intake doen. Helaas krijgt ze ook weer een infuus. We knippen nog even haar rompertje kapot, omdat hier metalen drukknoopjes aan zitten.. Dat was ik even vergeten.
Voor de MRI gaan we naar het UMC. Lise moet nuchter zijn, omdat ze onder narcose gaat. Het wachten duurt langer dan verwacht, maar ze blijft gelukkig gezellig. We zitten in een soort tussenruimte, en de verpleegkundige komt hier alvast de intake doen. Helaas krijgt ze ook weer een infuus. We knippen nog even haar rompertje kapot, omdat hier metalen drukknoopjes aan zitten.. Dat was ik even vergeten.
Onder narcose
Dan mag ik met haar naar binnen, we leggen haar op de tafel en ze krijgt een mini mondkapje op. Ik zing voor haar, daarvan wordt ze altijd rustig. Toch vecht ze nog even tegen de narcose en gaat huilen, en dat doet mijn moederhart wel even pijn. Na de MRI wordt ze op een groot bed naar de uitslaapkamer gereden, omdat er geen ledikantje beschikbaar is. Ik zit naast haar tot ze wakker wordt, dan haalt een verpleegkundige snel het infuus uit haar handje en mag ze aan mijn borst. Gelukkig is ze al snel weer helemaal wakker en vrolijk.
De dag is nog niet voorbij, want de orthopeed vroeg om een echo van haar heupen. Hiervoor loop ik met Lise van het UMC naar het WKZ via de tunnel die beide ziekenhuizen met elkaar verbindt. De echo kost gelukkig weinig tijd en de medische dag zit er daarmee op. Ik ben al het gedoe alweer goed zat, terwijl Lise verbazingwekkend flexibel is voor zo'n klein meisje.
Dan mag ik met haar naar binnen, we leggen haar op de tafel en ze krijgt een mini mondkapje op. Ik zing voor haar, daarvan wordt ze altijd rustig. Toch vecht ze nog even tegen de narcose en gaat huilen, en dat doet mijn moederhart wel even pijn. Na de MRI wordt ze op een groot bed naar de uitslaapkamer gereden, omdat er geen ledikantje beschikbaar is. Ik zit naast haar tot ze wakker wordt, dan haalt een verpleegkundige snel het infuus uit haar handje en mag ze aan mijn borst. Gelukkig is ze al snel weer helemaal wakker en vrolijk.
De dag is nog niet voorbij, want de orthopeed vroeg om een echo van haar heupen. Hiervoor loop ik met Lise van het UMC naar het WKZ via de tunnel die beide ziekenhuizen met elkaar verbindt. De echo kost gelukkig weinig tijd en de medische dag zit er daarmee op. Ik ben al het gedoe alweer goed zat, terwijl Lise verbazingwekkend flexibel is voor zo'n klein meisje.
RSS-feed