Wat trekt mij toch zo aan in Depeche Mode? Dit heeft ongetwijfeld te maken met mijn jeugd. Ik luisterde toen vooral naar relipop. Deze artiesten hadden een positieve boodschap en een veelal voorspelbaar levensverhaal. Na hun bekering was zonde iets uit het donkere verleden. Toen ik de muziek van Depeche Mode voor het eerst hoorde viel me meteen op dat de band zonde juist niet onder het tapijt veegt.
"I would tell you about the things they put me through / The pain I've been subjected to / But the Lord himself would blush / The countless feasts laid at my feet / Forbidden fruits for me to eat / But I think your pulse would start to rush/ Now I'm not looking for absolution / Forgiveness for the things I do / But before you come to any conclusions / Try walking in my shoes"
"I would tell you about the things they put me through / The pain I've been subjected to / But the Lord himself would blush / The countless feasts laid at my feet / Forbidden fruits for me to eat / But I think your pulse would start to rush/ Now I'm not looking for absolution / Forgiveness for the things I do / But before you come to any conclusions / Try walking in my shoes"
Worstelen met geloof
Deze woorden raakten me, omdat ik constant op zoek was naar vergiffenis. Voor grote en kleine zondes, onhebbelijke gewoontes en slechte eigenschappen. Martin Gore schrijft in Walking in my shoes juist géén vergeving te willen voor de dingen uit het verleden die hij niet kan (of wil?) veranderen.
Dit was mijn eerste kennismaking met Depeche Mode, maar het hele euvre zit vol met verwijzingen naar geloof, religie en spiritualiteit. Denk alleen maar aan de grote hit Personal Jesus. Soms is er sarcasme, soms ongeloof, maar God (in welke vorm ook) is nooit ver weg. Een van de bekendere album van de band is Songs of Faith and Devotion. Fans noemen zich daarom ook wel 'devotees'. Dit album predikt zowel voor als tegen geloof. En dan is er ook nog het album Playing the Angel uit 2005, met hierop onder andere The Sinner in Me. Hierin beschrijft Gore opnieuw openhartig waarin hij tekortschiet.
"I'll never be a saint / That's not a picture that your memory paints / Not renowned for my patience / I'm not renowned for my restraint / But you're always around / You can always be found / To pick me up when I'm on the ground"
De verleiding en de keerzijde
Depeche Mode toont in mijn ogen altijd een worsteling met God en de aard van de muzikanten (en de mens?). Seksualiteit en verslaving lijken hierbij de belangrijkste thema's. Heel logisch voor wie weet dat Dave Gahan in 1994 bijna stierf aan een overdosis. Verleiding is nooit ver weg en wordt lang niet altijd weerstaan. Hier koketteert de band niet mee, maar het wordt ook niet gladgestreken. Het is er en mag benoemd worden. Zoals in Never let me Down Again, wat volgens mij over verslaving gaat. De verslaving is fijn en vertrouwd, maar de keerzijde is altijd dichtbij.
"I'm taking a ride / With my best friend / I hope he never lets me down again / Promises me I'm safe as houses / As long as I remember who's wearing the trousers / I hope he never lets me down again"
Een ander nummer waarin Depeche Mode begrip toont voor 'zonde' is Little 15. Wie dit oppervlakkig beluistert, kan denken dat het gaat over het verlangen van een man naar een vijtienjarig meisje. Lees je de tekst goed, dan zie je dat het juist gaat over een volwassen vrouw, met gevoelens voor een tiener.
"Little 15 / You help her forget / The world outside / You're not part of it yet / And if you could drive / You could drive her away / To a happier place / To a happier day
She knows your mind / Is not yet in league / With the rest of the world / And it's little intrigues
Little 15 / Why does she have to defend / Her feelings inside / Why pretend
She wants to see with your eyes / She wants to smile with your smile / She wants a nice surprise / Every once in a while"
Schrijver Martin Gore toont duidelijk begrip voor de vrouwfiguur, die in de jongen een manier zoekt om te ontsnappen aan een mislukt leven.
Eerlijk duurt het langst?
Onze zondes maken ons menselijk, lijkt Depeche Mode te willen zeggen en daar kan ik mij wel in vinden. Altijd eerlijk zijn brengt je zelfs in de problemen volgens het nummer Policy of Truth. Gaat dit over de gewoonte van Dave Gahan om net iets te eerlijk te zijn in interviews? De boodschap lijkt in ieder geval: eerlijkheid is niet altijd de beste keuze. Dat is dan weer een heel eerlijk verhaal.
"Now you're standing there tongue tied / You'd better learn your lesson well / Hide what you have to hide / And tell what you have to tell / You'll see your problems multiplied / If you continually decide / To faithfully pursue / The policy of truth
Never again / Is what you swore / The time before"
ps. Ik zou hier werkelijk een boekwerk over kunnen schrijven, maar heb me bewust beperkt. Voor wie interesse heeft, in het werk van Dave Gahan met Soulsavers laat hij zich nog meer van zijn zoekende kant zien.
Deze woorden raakten me, omdat ik constant op zoek was naar vergiffenis. Voor grote en kleine zondes, onhebbelijke gewoontes en slechte eigenschappen. Martin Gore schrijft in Walking in my shoes juist géén vergeving te willen voor de dingen uit het verleden die hij niet kan (of wil?) veranderen.
Dit was mijn eerste kennismaking met Depeche Mode, maar het hele euvre zit vol met verwijzingen naar geloof, religie en spiritualiteit. Denk alleen maar aan de grote hit Personal Jesus. Soms is er sarcasme, soms ongeloof, maar God (in welke vorm ook) is nooit ver weg. Een van de bekendere album van de band is Songs of Faith and Devotion. Fans noemen zich daarom ook wel 'devotees'. Dit album predikt zowel voor als tegen geloof. En dan is er ook nog het album Playing the Angel uit 2005, met hierop onder andere The Sinner in Me. Hierin beschrijft Gore opnieuw openhartig waarin hij tekortschiet.
"I'll never be a saint / That's not a picture that your memory paints / Not renowned for my patience / I'm not renowned for my restraint / But you're always around / You can always be found / To pick me up when I'm on the ground"
De verleiding en de keerzijde
Depeche Mode toont in mijn ogen altijd een worsteling met God en de aard van de muzikanten (en de mens?). Seksualiteit en verslaving lijken hierbij de belangrijkste thema's. Heel logisch voor wie weet dat Dave Gahan in 1994 bijna stierf aan een overdosis. Verleiding is nooit ver weg en wordt lang niet altijd weerstaan. Hier koketteert de band niet mee, maar het wordt ook niet gladgestreken. Het is er en mag benoemd worden. Zoals in Never let me Down Again, wat volgens mij over verslaving gaat. De verslaving is fijn en vertrouwd, maar de keerzijde is altijd dichtbij.
"I'm taking a ride / With my best friend / I hope he never lets me down again / Promises me I'm safe as houses / As long as I remember who's wearing the trousers / I hope he never lets me down again"
Een ander nummer waarin Depeche Mode begrip toont voor 'zonde' is Little 15. Wie dit oppervlakkig beluistert, kan denken dat het gaat over het verlangen van een man naar een vijtienjarig meisje. Lees je de tekst goed, dan zie je dat het juist gaat over een volwassen vrouw, met gevoelens voor een tiener.
"Little 15 / You help her forget / The world outside / You're not part of it yet / And if you could drive / You could drive her away / To a happier place / To a happier day
She knows your mind / Is not yet in league / With the rest of the world / And it's little intrigues
Little 15 / Why does she have to defend / Her feelings inside / Why pretend
She wants to see with your eyes / She wants to smile with your smile / She wants a nice surprise / Every once in a while"
Schrijver Martin Gore toont duidelijk begrip voor de vrouwfiguur, die in de jongen een manier zoekt om te ontsnappen aan een mislukt leven.
Eerlijk duurt het langst?
Onze zondes maken ons menselijk, lijkt Depeche Mode te willen zeggen en daar kan ik mij wel in vinden. Altijd eerlijk zijn brengt je zelfs in de problemen volgens het nummer Policy of Truth. Gaat dit over de gewoonte van Dave Gahan om net iets te eerlijk te zijn in interviews? De boodschap lijkt in ieder geval: eerlijkheid is niet altijd de beste keuze. Dat is dan weer een heel eerlijk verhaal.
"Now you're standing there tongue tied / You'd better learn your lesson well / Hide what you have to hide / And tell what you have to tell / You'll see your problems multiplied / If you continually decide / To faithfully pursue / The policy of truth
Never again / Is what you swore / The time before"
ps. Ik zou hier werkelijk een boekwerk over kunnen schrijven, maar heb me bewust beperkt. Voor wie interesse heeft, in het werk van Dave Gahan met Soulsavers laat hij zich nog meer van zijn zoekende kant zien.
RSS-feed