Op 4 juli zijn we weer in het WKZ, ditmaal voor de VUDO. Een Video Urodynamisch onderzoek. We moeten om 13:30 in het ziekenhuis zijn, maar een ijverige verpleegkundige plant ineens nog een echo van blaas en nieren om 11:00. Dit betekent dat Lise helemaal niet kan slapen en moe en chagrijnig is tijdens het onderzoek. Ik bel daarom het ziekenhuis om te zeggen dat dit geen goed idee is. Het is makkelijk om te vergeten dat je als ouders altijd de regie houdt over de behandeling van je kind. Afzonderlijke artsen en verpleegkundigen communiceren nogal eens langs elkaar heen en vergroten zo onbewust het ongemak voor een patientje. Het is daarom aan Bram en mij als ouders om Lise's welzijn te bewaken.
Geen schade aan blaas en nieren
Zoals ik al dacht, de echo kan prima gelijktijdig met de VUDO. Lise kan dus nog even slapen voordat we naar het WKZ fietsen. Daar ontmoeten we een verpleegkundige die Lise al kent. Een aardige vrouw, maar ze praat iets te hard en iets te direct met Lise. Juist in het ziekenhuis is ze erg eenkennig, dus ik houd haar lekker dicht bij me. Lise wordt voorbereid in een 'gewone' kamer. Allerlei sensoren worden uit en inwendig aangebracht. Daarna leggen ze haar in een andere kamer onder een röntgenapparaat. Voordat we kunnen beginnen komt de echoscopist binnen, hij maakt binnen vijf minuten een echo, die aparte afspraak was dus echt onnodig. Haar blaas en nieren zien er gelukkig prima uit, ondanks alle infecties.
Tijdens het daadwerkelijke onderzoek stroomt er langzaam contrastvloeistof in Lise's blaas. De onderzoekers meten hoeveel vloeistof in haar blaas past, wanneer haar blaas samentrekt en hoeveel ze plast. Dankzij de rontgen zien we dat er gelukkig geen urine terugloopt naar naar haar nieren. Deze hele procedure doen ze twee keer en gedurende die tijd moet ze stilliggen. De DVD-speler met een DVD van Dribbel is erg handig, maar Lise blijft ook gevoelig voor de liedjes die ik zing.
Geen schade aan blaas en nieren
Zoals ik al dacht, de echo kan prima gelijktijdig met de VUDO. Lise kan dus nog even slapen voordat we naar het WKZ fietsen. Daar ontmoeten we een verpleegkundige die Lise al kent. Een aardige vrouw, maar ze praat iets te hard en iets te direct met Lise. Juist in het ziekenhuis is ze erg eenkennig, dus ik houd haar lekker dicht bij me. Lise wordt voorbereid in een 'gewone' kamer. Allerlei sensoren worden uit en inwendig aangebracht. Daarna leggen ze haar in een andere kamer onder een röntgenapparaat. Voordat we kunnen beginnen komt de echoscopist binnen, hij maakt binnen vijf minuten een echo, die aparte afspraak was dus echt onnodig. Haar blaas en nieren zien er gelukkig prima uit, ondanks alle infecties.
Tijdens het daadwerkelijke onderzoek stroomt er langzaam contrastvloeistof in Lise's blaas. De onderzoekers meten hoeveel vloeistof in haar blaas past, wanneer haar blaas samentrekt en hoeveel ze plast. Dankzij de rontgen zien we dat er gelukkig geen urine terugloopt naar naar haar nieren. Deze hele procedure doen ze twee keer en gedurende die tijd moet ze stilliggen. De DVD-speler met een DVD van Dribbel is erg handig, maar Lise blijft ook gevoelig voor de liedjes die ik zing.
Overactieve blaas, dichte sluitspier
Als het onderzoek bijna afgerond is komt de uroloog Dr. Dik (echt geen geintje, zo heet de goede man!) kijken. Tot mijn verrassing kan hij meteen zien wat haar mankeert. Lise's blaas lijkt overactief, terwijl haar sluitspier te dicht zit. Daardoor kan ze haar blaas niet goed legen en ontstaan infecties. De behandeling bestaat uit katheteriseren, in combinatie met ontspannende medicatie voor haar blaas. Wat dit op de lange termijn betekent weet ik niet, maar ik denk dat het voor ons allemaal beter is om niet te ver vooruit te kijken. Dit gaat haar nu helpen en gaan we dus doen.
We worden op de lijst gezet om te leren katheteriseren. Hiervoor moeten we een hele dag naar het ziekenhuis komen, zodat we verschillende keren kunnen oefenen. Er is een soort 'wachtlijst', maar wij zijn een spoedgeval, omdat het belangrijk is dat we zo snel mogelijk beginnen. Dit betekent ook dat we thuiszorg moeten gaan regelen voor het katheteriseren op de kinderopvang. Een update volgt snel!
Laten we trouwens niet vergeten dat Lise verder een ontzettend vrolijk meisje is, dat inmiddels een tijdje staand kan spelen als we haar een handje helpen. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn!
Als het onderzoek bijna afgerond is komt de uroloog Dr. Dik (echt geen geintje, zo heet de goede man!) kijken. Tot mijn verrassing kan hij meteen zien wat haar mankeert. Lise's blaas lijkt overactief, terwijl haar sluitspier te dicht zit. Daardoor kan ze haar blaas niet goed legen en ontstaan infecties. De behandeling bestaat uit katheteriseren, in combinatie met ontspannende medicatie voor haar blaas. Wat dit op de lange termijn betekent weet ik niet, maar ik denk dat het voor ons allemaal beter is om niet te ver vooruit te kijken. Dit gaat haar nu helpen en gaan we dus doen.
We worden op de lijst gezet om te leren katheteriseren. Hiervoor moeten we een hele dag naar het ziekenhuis komen, zodat we verschillende keren kunnen oefenen. Er is een soort 'wachtlijst', maar wij zijn een spoedgeval, omdat het belangrijk is dat we zo snel mogelijk beginnen. Dit betekent ook dat we thuiszorg moeten gaan regelen voor het katheteriseren op de kinderopvang. Een update volgt snel!
Laten we trouwens niet vergeten dat Lise verder een ontzettend vrolijk meisje is, dat inmiddels een tijdje staand kan spelen als we haar een handje helpen. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn!
RSS-feed