Spinnen? Die loods ik met zachte hand naar buiten. Een achtbaan? Leuk! Er vechten twee mensen? Ik stap ertussen. Ik ben niet bang aangelegd. Nu ik moeder ben is dat ineens veranderd. Ervaren ouders hadden me al gewaarschuwd, maar toch had ik het niet aan zien komen.
Eigenlijk heb ik er twee nieuwe angsten bij. De eerste zou je 'Als het maar goed komt' kunnen noemen. Soms is dat heel basaal, dan slaapt mijn dochter een keer langer dan normaal en vraag ik me even af of ze het nog wel 'doet'. Vaker gaat het over de de toekomst. Krijgt ze wel leuke vriendjes en vriendinnetjes? Zal ze het later wel leuk vinden op school? Is ze niet te dom en niet te slim?
De tweede noem ik 'Blijf van mijn kind af'. Laatst kwam een man in de supermarkt naar me toe. Hij kneep Evy zacht in haar wangetje en zei 'mooi kindje!' Hij bedoelde het goed en ze vond het prima, maar ik stond al klaar om hem een rechtse hoek te verkopen. Ineens ben ik niet meer alleen verantwoordelijk voor mezelf. Bij een andere winkel loopt een verwarde man, er stroomt bloed over zijn gezicht. Hij heeft het zelf niet door. Vroeger zou ik hem erop wijzen, maar nu denk ik aan het risico. Mijn dochtertje is erg kwetsbaar in haar kinderwagen. Ik duw haar voor me uit, ze zit vast en kan zich niet verweren. Wat als?
Ik was tot nu toe ook nooit bang voor de dood. Volgens Zomergast, psychiater en filosoof Damiaan Denys komt dit omdat de dood te abstract is. Dit is natuurlijk waar. Zo ben je er en zo niet meer. Wat hierna komt kan niemand met zekerheid zeggen en de wereld draait wel door zonder mij. Mijn geliefden zullen mij hopelijk missen, maar dit zijn volwassen mensen, die hier wel weer overheen komen. Nu ik moeder ben is het anders, mijn dochtertje heeft mij zo nodig. Ik ben ineens bang dat me iets overkomt. Ook dan gaat het leven door en zijn er mensen die haar in mijn plaats zouden knuffelen of haar traantjes weg zouden kussen, maar dat is niet hetzelfde. Er is maar één mamma.
Er zijn nog zoveel kleine voorbeelden. Zo schrok in in de eerste maanden vaak wakker met het idee dat Evy onder de dekens lag. Onzin, maar dromen kun je niet sturen. Het schijnt dat zulke dromen (en waarschijnlijk ook mijn nieuwe angsten) een doel dienen. Bezorgdheid houdt je scherp, zodat je goed voor je kind zorgt. Met mate natuurlijk, maar dat is gelukkig geen probleem.
Eigenlijk heb ik er twee nieuwe angsten bij. De eerste zou je 'Als het maar goed komt' kunnen noemen. Soms is dat heel basaal, dan slaapt mijn dochter een keer langer dan normaal en vraag ik me even af of ze het nog wel 'doet'. Vaker gaat het over de de toekomst. Krijgt ze wel leuke vriendjes en vriendinnetjes? Zal ze het later wel leuk vinden op school? Is ze niet te dom en niet te slim?
De tweede noem ik 'Blijf van mijn kind af'. Laatst kwam een man in de supermarkt naar me toe. Hij kneep Evy zacht in haar wangetje en zei 'mooi kindje!' Hij bedoelde het goed en ze vond het prima, maar ik stond al klaar om hem een rechtse hoek te verkopen. Ineens ben ik niet meer alleen verantwoordelijk voor mezelf. Bij een andere winkel loopt een verwarde man, er stroomt bloed over zijn gezicht. Hij heeft het zelf niet door. Vroeger zou ik hem erop wijzen, maar nu denk ik aan het risico. Mijn dochtertje is erg kwetsbaar in haar kinderwagen. Ik duw haar voor me uit, ze zit vast en kan zich niet verweren. Wat als?
Ik was tot nu toe ook nooit bang voor de dood. Volgens Zomergast, psychiater en filosoof Damiaan Denys komt dit omdat de dood te abstract is. Dit is natuurlijk waar. Zo ben je er en zo niet meer. Wat hierna komt kan niemand met zekerheid zeggen en de wereld draait wel door zonder mij. Mijn geliefden zullen mij hopelijk missen, maar dit zijn volwassen mensen, die hier wel weer overheen komen. Nu ik moeder ben is het anders, mijn dochtertje heeft mij zo nodig. Ik ben ineens bang dat me iets overkomt. Ook dan gaat het leven door en zijn er mensen die haar in mijn plaats zouden knuffelen of haar traantjes weg zouden kussen, maar dat is niet hetzelfde. Er is maar één mamma.
Er zijn nog zoveel kleine voorbeelden. Zo schrok in in de eerste maanden vaak wakker met het idee dat Evy onder de dekens lag. Onzin, maar dromen kun je niet sturen. Het schijnt dat zulke dromen (en waarschijnlijk ook mijn nieuwe angsten) een doel dienen. Bezorgdheid houdt je scherp, zodat je goed voor je kind zorgt. Met mate natuurlijk, maar dat is gelukkig geen probleem.
RSS-feed