Er is maar één waarheid over bevallen.. uiteindelijk wordt de baby geboren. Los daarvan is een bevalling berucht onvoorspelbaar. Ik kan het weten.. In het laatste trimester van mijn zwangerschap begon de verloskundige over een bevallingsplan. Hierin schreven mijn man en ik wat we wel en wat juist niet wilden rondom de bevalling. Ik wilde graag in het kraamhotel bevallen, met veel bewegingsvrijheid en eventueel een Tens apparaatje als pijnstilling. Leuk in theorie, maar ik ging fluitend de magische 40 weken grens over en ook 41 weken verstreken. Ons meisje vond het wel prima in mijn buik.
Zo kon ik de eerste wens alvast schrappen. Het werd een medische bevalling, want ik moest worden ingeleid. Gelukkig had ik me al wel een beetje ingesteld op de onvoorspelbaarheid van een bevalling. Daar lag ik dan in het ziekenhuisbed, met een infuus in mijn arm en een band om mijn buik om de hartslag van de baby te meten. Daardoor beperkte mijn bewegingsvrijheid zich tot een paar centimeter naast het bed en een Tens apparaat was ook geen optie. (Klik op: meer lezen...)
Zo kon ik de eerste wens alvast schrappen. Het werd een medische bevalling, want ik moest worden ingeleid. Gelukkig had ik me al wel een beetje ingesteld op de onvoorspelbaarheid van een bevalling. Daar lag ik dan in het ziekenhuisbed, met een infuus in mijn arm en een band om mijn buik om de hartslag van de baby te meten. Daardoor beperkte mijn bewegingsvrijheid zich tot een paar centimeter naast het bed en een Tens apparaat was ook geen optie. (Klik op: meer lezen...)
Na vier uur weeën kwam een verloskundige controleren hoeveel ontsluiting ik had en schrok zich een hoedje.. Vanuit haar plek aan het voeteneind keek ze me aan: ‘Ik voel een handje!’ Onze kleine meid lag in een superman(vrouw) pose, met haar handje boven haar hoofdje. Ze was zo verbaasd dat ze het nog eens controleerde, maar er was geen twijfel mogelijk. ‘Ze pakt zelfs mijn vinger vast!’ Daarna werd ik een soort bezienswaardigheid, voor de arts assistent en tenslotte de gynaecoloog. De laatste deed een poging om haar handje terug te duwen.. auw! Tevergeeft, bleek een paar uur later. Er werd overlegd, maar eigenlijk wisten we wel hoe laat het was. Door haar unieke positie kon de ontsluiting niet vorderen en dus kon ik een natuurlijke bevalling wel op mijn buik schrijven. Niet leuk, maar na uren van nutteloze weeën kon ik me er wel bij neerleggen.
Het ‘verlossende’ woord kwam, het werd een keizersnede. De medicatie werd uitgezet, een katheter ingebracht en voor ik wist werd ik de operatiekamer ingereden. De adrenaline joeg nog door mijn aderen, maar na de ruggenprik stopte mijn lichaam eindelijk met trillen. Het was allemaal niet gegaan zoals ik hoopte, maar een positief gevoel overheerste.. ik zou nu eindelijk mijn kindje gaan ontmoeten! Na veel gepor en gesjor aan mijn lijf was het zover. Ik hoorde haar voordat ik haar zag en wist meteen: zo kan alleen mijn meisje klinken. Tranen van geluk en opluchting rolden over mijn wangen. Was ik liever op een andere manier bevallen? Ja.. Maar onze kleine Evy was kerngezond en dat was het aller belangrijkst. Haar bevalling was uniek, net zoals zij. Het leerde mij de allereerste les van het moederschap, niets loopt zoals je het plant.
Het ‘verlossende’ woord kwam, het werd een keizersnede. De medicatie werd uitgezet, een katheter ingebracht en voor ik wist werd ik de operatiekamer ingereden. De adrenaline joeg nog door mijn aderen, maar na de ruggenprik stopte mijn lichaam eindelijk met trillen. Het was allemaal niet gegaan zoals ik hoopte, maar een positief gevoel overheerste.. ik zou nu eindelijk mijn kindje gaan ontmoeten! Na veel gepor en gesjor aan mijn lijf was het zover. Ik hoorde haar voordat ik haar zag en wist meteen: zo kan alleen mijn meisje klinken. Tranen van geluk en opluchting rolden over mijn wangen. Was ik liever op een andere manier bevallen? Ja.. Maar onze kleine Evy was kerngezond en dat was het aller belangrijkst. Haar bevalling was uniek, net zoals zij. Het leerde mij de allereerste les van het moederschap, niets loopt zoals je het plant.