In de weken na de diagnose leefden Bram en ik van echo naar echo. Elke keer was het weer spannend. Eerst zocht de echoscopiste een specifieke ader in het hoofdje van de baby. De druk op deze ader liet zien of Lise het moelijk kreeg.
Daarna was het formaat van de teratoom aan de beurt. Hiervoor maakten ze een 3D afbeelding. Dat was soms een uitdaging. Ik moest namelijk mijn adem inhouden en de baby zoveel mogelijk stilliggen. Daarna werd het gezwel opgemeten door het ala Photoshop te omlijnen.
Daarna was het formaat van de teratoom aan de beurt. Hiervoor maakten ze een 3D afbeelding. Dat was soms een uitdaging. Ik moest namelijk mijn adem inhouden en de baby zoveel mogelijk stilliggen. Daarna werd het gezwel opgemeten door het ala Photoshop te omlijnen.
De baby groeit harder dan de teratoom
Zo langzamerhand werd ík de expert. Omdat een teratoom zo weinig voorkomt kwam bij elke afspraak wel een andere verpleegkundige meekijken. Soms lukte het opmeten niet goed en kon ik vertellen hoe het wél moest. Dat maakte het hele gebeuren iets luchtiger en gelukkig ging het erg goed met Lise. Ze groeide als kool, terwijl de tumor langzaam meegroeide, maar in verhouding eigenlijk kleiner werd. 5,5 bij 7,5 centimeter was de schatting, maar die verschilde per afspraak.
Het klinkt vreemd, maar het ging eigenlijk heel goed met mij en mijn gezin. Lise bleek een ontzettend bewegelijke baby en ik voelde daarom elke dag bevestiging dat het goed met haar ging. Het is ook bijna onmogelijk om constant bezig te zijn met een onzekere toekomst. Het leven ging door, dag na dag, week na week.
Tranen van opluchting
Omdat het zo goed ging kwam de magische grens van 30 weken al snel in zicht. We hadden eerste afspraak bij een chirurg van Braziliaanse afkomst, een specialist in het verwijderen van teratomen.
Tijdens ons gesprek met haar merkte ik pas dat ik me toch wel zorgen maakte. Toen zij zei dat ze nog nooit een patientje verloren had begon ik ineens te huilen. Ik ging steeds meer geloven dat het inderdaad goed zou komen. Ze moest een ingrijpende operatie doorstaan, maar daarna zou Lise opgroeien als een gezond en gewoon meisje.
Zo langzamerhand werd ík de expert. Omdat een teratoom zo weinig voorkomt kwam bij elke afspraak wel een andere verpleegkundige meekijken. Soms lukte het opmeten niet goed en kon ik vertellen hoe het wél moest. Dat maakte het hele gebeuren iets luchtiger en gelukkig ging het erg goed met Lise. Ze groeide als kool, terwijl de tumor langzaam meegroeide, maar in verhouding eigenlijk kleiner werd. 5,5 bij 7,5 centimeter was de schatting, maar die verschilde per afspraak.
Het klinkt vreemd, maar het ging eigenlijk heel goed met mij en mijn gezin. Lise bleek een ontzettend bewegelijke baby en ik voelde daarom elke dag bevestiging dat het goed met haar ging. Het is ook bijna onmogelijk om constant bezig te zijn met een onzekere toekomst. Het leven ging door, dag na dag, week na week.
Tranen van opluchting
Omdat het zo goed ging kwam de magische grens van 30 weken al snel in zicht. We hadden eerste afspraak bij een chirurg van Braziliaanse afkomst, een specialist in het verwijderen van teratomen.
Tijdens ons gesprek met haar merkte ik pas dat ik me toch wel zorgen maakte. Toen zij zei dat ze nog nooit een patientje verloren had begon ik ineens te huilen. Ik ging steeds meer geloven dat het inderdaad goed zou komen. Ze moest een ingrijpende operatie doorstaan, maar daarna zou Lise opgroeien als een gezond en gewoon meisje.
RSS-feed