Dan is het toch zover. Rond half twaalf gaan we eindelijk naar huis. Evy heeft haar zusje al die tijd niet gezien. Eerst mocht het niet vanwege de regels op de Nicu en we vonden het ook fijner ze thuis aan elkaar voor te stellen. In het ziekenhuis zagen we al hoe een snel een broertje of zusje afgeleid is, laat staan in zo'n vreemde omgeving. Brams ouders en wachten thuis op ons en als Evy wakker wordt uit haar dutje komt ze bij Lise kijken. 'Baby'! zegt ze en daarna gaat ze al snel weer spelen.
We merkten al in het ziekenhuis dat Lise geen controle heeft over haar kringspier. Veel poepluiers dus, maar dat vinden we niet zo vreemd. Toen haar zus nog borstvoeding kreeg moest ik haar ook erg veel verschonen. Het belangrijkste is dat Lise een erg blije baby is, huilen doet ze amper en we hebben het gevoel alsof ze thuis echt opbloeit.